بس نَبُدت؟

دخمه ی دل که فرو ریخت ز پَس، بس نَبُدَت؟

رفع کردیم ز خاشاک و ز خَس، بس نبدت؟

 

لحظه ای با تو مرا عمر خوشی بود و تو را

وان همــان دم که مرا بـود نفس،  بس نبدت؟

 

مردم شـــهر ســـراغ  تو چــرا می گــیرند؟

تو که دردانه ی ما بودی و بس، بس نبدت؟

 

تــوام  ایراد گرفتــی ز غــم و غصّــه ی دل

اینهمه تبل و دَف و ساز و جَرَس، بس نبدت؟

 

گــیرم از خــاطر ما صــید نـکـردی طلبــت

عشق پاکی که تو دادی به هوس، بس نبدت؟

 

تا تــو ســـاقی سر صــومعه ی عشــق بُــدی

آریا ، مِــهر نمی بســت به کس، بـس نبدت؟

 

(آریا)