نقشه آزار

 

 

نــازنــینــا؛  نـشــدی مــاه شــب تـــار دگر

نپذیرفت دلم جز ز تو غمخوار دگر

 

با مــن خســته ی خــاموش که یکـدل نشـدی

برو شــاید بشــوی مرهـم بیمار دگر

 

لکــّه افــتـــاد بـه مینــای دل خســته ، برو

تا ندیدسـت ز جــور دلــت آثــار دگر

 

نپــذیرم ز تــو این را که پشــیمان شــده ای

برو بفروش دگر عشوه به بازار دگر

 

ز همین خنده که کردی به من امشب پیداست

که تو داری به سرت نقشه آزار دگر

 

یا بر ایــن کرده بمــان و برو از کلــبه ی ما

یــا بمــان با دل مــا از سر کردار دگر

 

ســال هــا بــام مــرا نیســت دگر مـهــتــابی

بشــو مـهتــاب به بامی و به دیوار دگر

 

کـه اگر بــاز تو شیرین شوی و تیشه دهی

بیستون نیست که با شوق کَنَم بار دگر

 

آریــا روی و ریای تــو پذیرفــت که رفت

دیـگر اکــنــون بپــذیر و برو بـا یـار دگر...

 

(آریا / مجنون ماه)

 

 

هشیار

 

 

                  هر کـه بر پرده ی ایـن راز که نـائـل نشود                 

آنچه در جمع کنی جمع به حـائل نشود

 

                   کـندن کــوه که سهل است چو بـا عشق شود                 

کـآنچه بـا عشق مطهّر شده مشکل نشود

 

                دل مجـنون مرا کیسـت کـه درمــا نْش کُنـد؟                

آنکـه دیــوانه ی لیلی شده عــاقـل نشـود

 

                     بی وفـــا ، آمـده ای تــازه کـنی داغ دلـــم                     

دل بشـکسته ، به صـد بند ، دگر دل نشـود

 

                    روی گـلــگــون  گـلابـت ز دل مـــا مَـطَـلـب                  

ز بیـابـان بجز از خـار که حــاصل نشود

 

               نه تو دیگر بشوی خویش و نه من همچون پیش          

خــاک آدم چو سرشـتند دگر گِــل نشـود

 

                  آب بگـذشته از ایــن جـوی نمی گردد بــاز                 

کشـتی گمـشده در بحر به سـاحـل نشـود

 

 آریــا بینی و دریــای دو چـشمـش ، افـسوس

جان از آن مـار که نیشش زده غـافل نشود...

 

 

(آریا . مجنون ماه)

وفای عهد

 

 

                  یــاد آنروز کـه در محــمـل مــا بنشستی                  

بــوی بندی کـه بر آن زلــف دو تا می بستی

 

                 در شـبستان دعــای و به خرابــات مُغـــان                 

من تو می جُستم و هر دم تو ز من می جَستی

 

                 توبه صــد بار از این حـال و هوا در پاکی                

دیــدن دیــده ی دیــوانه کُــشَــت در مســتی

 

                   عشق پاکی که نمی دادمش آسان از دست                

گرچــه ام دســت کشــیدی و ز دستم رَستی

 

                 چه خـطا کردم و اینگـونه بریدی از من؟                

چــه در او دیــدی و اینگــونه بدو پیوستی؟

 

                  عــهــدمــان بود؛ جــدائی نپـــذیریم شبی                  

تو بر این عــهد نه هســتی و نَیَـش بشکستی

 

  آریــا را  زِ شبی  تار بریدن سهــل است

شســته ام دســت بدون رخ ماه از هستی

 

(آریا . مجنون ماه)

یوسف دل

 

 

                    نــازنـین ؛آب بیــاور کــه دم رفــتن شــد                     

مـوسم درد دل خـود بـه خــدا گفتـن شد

 

                     گرچه بــوی خــوشی از مــصر میـامد امّـا                     

بـاز هــم خـون جگر ریخته تا دامن شد

 

                       غــم جــانســوز فراق آمـد و دامـن بگرفت                    

که بهـار دلــم از جـور زمــان بهمن شد

 

                    روزگــار از قــدم تلــخ شــب آورد خــبر                    

چه ستـم هـا که ز بی مهری او با من شد

 

                    روز و شــب اشـک فروهشـت دلم تا ز قضا                  

یوسـفی آمـد و کنعــان دلــم گلـشـن شد

 

                    خنده بر لب چه خوش آواز نمودم کین بار                  

چشمم از دیدن آن روی مهش روشن شد

 

آریـا  تــا سـحر ایــن حــال دگرگون دارد

تو مـگو قـصّه سر آور کـه دم خـفتن شد...

 

(آریا. مجنون ماه )

بس نَبُدت؟

دخمه ی دل که فرو ریخت ز پَس، بس نَبُدَت؟

رفع کردیم ز خاشاک و ز خَس، بس نبدت؟

 

لحظه ای با تو مرا عمر خوشی بود و تو را

وان همــان دم که مرا بـود نفس،  بس نبدت؟

 

مردم شـــهر ســـراغ  تو چــرا می گــیرند؟

تو که دردانه ی ما بودی و بس، بس نبدت؟

 

تــوام  ایراد گرفتــی ز غــم و غصّــه ی دل

اینهمه تبل و دَف و ساز و جَرَس، بس نبدت؟

 

گــیرم از خــاطر ما صــید نـکـردی طلبــت

عشق پاکی که تو دادی به هوس، بس نبدت؟

 

تا تــو ســـاقی سر صــومعه ی عشــق بُــدی

آریا ، مِــهر نمی بســت به کس، بـس نبدت؟

 

(آریا)

تنها برو...

 

 

ای پری رویـم چه خواهی از سرم؟ تنها برو

باور آمــد دوریَــت را باورم ، تنها برو

 

دل به جـــای دیگری بستی، چرا ماندی دگر؟

ای امـــید سالـــهای آخــرم، تنــهــا برو

 

کاسـه ی صبر مرا لــبریز کردی، لــب مزن

آنچه میخواهی بگویی از بَرَم، تنها برو

 

شاد اگر هر لحظه می دیدیَم از عشق تو بود

ای همه شادیّم و شور و شرم، تنها برو

 

من به بــهبود تـو می اندیشـم و بس، پس نکـن

فکر این را که چه می آید سرم، تنها برو

 

هـمچو آن روزی که بنشستی تو تنها در دلم

ترک کـن ویرانه ی دل، از بَرم تنها برو

 

آریا را یک نفس ماندســت تنهــا، نازنین

تا نبینی لحظــه هـای آخرم، تنهــا برو...

 

( آریا . مجنون ماه)

 

 

تشنه عشق

 

 

 

هیــچ یـــادت آیـد از ما را که بی تاب توایم؟

روز در فکر تو و شب در پی خواب توایم؟

 

کـشـتی عشـقیم ، امّـا راه را گــم کرده ایـم

غرق در گیسوی گردون وار و گرداب توایم

 

از شب تـاریـک و راه  تــار مــا را بیم نیست

ما که  هـمراه تــو و آن روی مـهـتـاب  تــوایم

 

در تب  یک  تــار گیسوی پر از تــاب تـوایـم

از زبــان مــا بگــو؛ ای زلــف در تــاب تـوایم

 

ما گـدائی کِی کنیم از زشت رویان، ماه رو؟

مــا که دارای دو لــعـل و لالـه ی نــاب تـوایم

 

مایه ی عمرم در این هستی، تو هستی نازنین

از ازل مــا تشـنه ی عشـقـیم و سـیراب توایم

 

آریــا را بخـتِ  تنهـا یــار بـودن با تـو نیست

دلـخوشیم از آنکه بیرق دار اصحـاب توایم...

 

(آریا . مجنون ماه)

آسوده خاطر

 

 

 

هـمچو ســـاقی که به کــف جــام می ناب بَرد

مــوسـم وصــل ز هشــیار دلان  تــاب برد

 

چـــو زِ مِــهرت  تو بنوشــانیم و خــواب کنی

غـــم آن نیســت که گیتی هــمه را آب برد

 

مــوج مـوی تو مرا غرق به خود کرد شگفت

هــمچو کِشــتی غریبی که به گرداب برد

 

طاقت آن گاه که باشی به قرار است ،جز این

بی قراری چــه ســبب از سر بی تاب رود؟

 

می کــشم نــقش تــو بر خــاطره های دل زار

که مــگر با نظرت چــشم مرا خــواب برد

 

دیــده بـــی نــور مـَه امـّـا به کـجا خیره شود؟

کیســـت پــیغـــام دل  زار به مــــهـتاب برد؟

 

ظــاهر آراســته و خـــاطرم آســـوده کـــنم

چه کـسی خــاطر آزرده به اصحـاب برد؟

 

آریــا جـــور تــو از شیشــه دل مــی شـــویَد

شـــاید ایــن بــار دلــی نزد تــو شـــاداب برد...

 

(آریا. مجنو ماه)