با من نمان، ولی به کسی اعتنا نکن
باشد نمان، ولی هدفت را جدا نکن
جان را قسم به مهر و وفای تو داده ام
جان مرا به پای دروغی؛ فدا نکن
دل خوش نکرده ام به کسی که دروغ بود
دلخوش نشو، به عشق کسی اتّکا نکن
عقل از سرای عشق و وفا بهره ای نبرد
آن را برای کشتی دل؛ ناخدا نکن
حتّی اگر خدا بشود سدّ راهمان
کافر نیَم! ولی به خدا اقتدا نکن
آه آریا، کمی به خودت آی و فکر کن
عاشق نمیشود دل سنگش، دعا نکن
(آریا – زمستان 1391)
ای عشق! مرا به شاهراهت بسپار
دل را به شب زلف سیاهت بسپار
بگذار چراغ شهر قرمز باشد
من را به ترافیک نگاهت بسپار
(آریا)
عکس تو زمین نمی گذارد این دل
یک لحظه نبوده که نبارد این دل
تقصیر خودم نیست که بی تاب شدم
عادت به نبودنت ندارد این دل...
(آریا)
.jpg "بگذار بمیریم")
آسوده بخوابید که این شهر امان است
بحثی که برای همه امروز عیان است
حیرانم از این مسجد خالی و موذن
وقتی همه خوابند چه حاجت به اذان است؟
در پیچ و خم کوه دماوند چو رستم
خوانی که نباید گذرانیم چه خوان است؟
در راه رسیدن به بهشتی که ندیدیم
چیزی شده مانع ز قضامان که جهان است
حالا که مکان بحث غریبی است در عالم
چیزی که نداریم و ندارند؛ زمان است
ما جز غم و اندوه نداریم متاعی
بگذار بمیریم، به نفع خودتان است...
(آریا.ا.صلاحی – 27/07/1392)
هر کـه بر پرده ی ایـن راز که نـائـل نشود
آنچه در جمع کنی جمع به حـائل نشود
کـندن کــوه که سهل است چو بـا عشق شود
کـآنچه بـا عشق مطهّر شده مشکل نشود
دل مجـنون مرا کیسـت کـه درمــا نْش کُنـد؟
آنکـه دیــوانه ی لیلی شده عــاقـل نشـود
بی وفـــا ، آمـده ای تــازه کـنی داغ دلـــم
دل بشـکسته ، به صـد بند ، دگر دل نشـود
روی گـلــگــون گـلابـت ز دل مـــا مَـطَـلـب
ز بیـابـان بجز از خـار که حــاصل نشود
نه تو دیگر بشوی خویش و نه من همچون پیش
خــاک آدم چو سرشـتند دگر گِــل نشـود
آب بگـذشته از ایــن جـوی نمی گردد بــاز
کشـتی گمـشده در بحر به سـاحـل نشـود
آریــا بینی و دریــای دو چـشمـش ، افـسوس
جان از آن مـار که نیشش زده غـافل نشود...
(آریا . مجنون ماه)
یــاد آنروز کـه در محــمـل مــا بنشستی
بــوی بندی کـه بر آن زلــف دو تا می بستی
در شـبستان دعــای و به خرابــات مُغـــان
من تو می جُستم و هر دم تو ز من می جَستی
توبه صــد بار از این حـال و هوا در پاکی
دیــدن دیــده ی دیــوانه کُــشَــت در مســتی
عشق پاکی که نمی دادمش آسان از دست
گرچــه ام دســت کشــیدی و ز دستم رَستی
چه خـطا کردم و اینگـونه بریدی از من؟
چــه در او دیــدی و اینگــونه بدو پیوستی؟
عــهــدمــان بود؛ جــدائی نپـــذیریم شبی
تو بر این عــهد نه هســتی و نَیَـش بشکستی
آریــا را زِ شبی تار بریدن سهــل است
شســته ام دســت بدون رخ ماه از هستی
(آریا . مجنون ماه)
نــازنـین ؛آب بیــاور کــه دم رفــتن شــد
مـوسم درد دل خـود بـه خــدا گفتـن شد
گرچه بــوی خــوشی از مــصر میـامد امّـا
بـاز هــم خـون جگر ریخته تا دامن شد
غــم جــانســوز فراق آمـد و دامـن بگرفت
که بهـار دلــم از جـور زمــان بهمن شد
روزگــار از قــدم تلــخ شــب آورد خــبر
چه ستـم هـا که ز بی مهری او با من شد
روز و شــب اشـک فروهشـت دلم تا ز قضا
یوسـفی آمـد و کنعــان دلــم گلـشـن شد
خنده بر لب چه خوش آواز نمودم کین بار
چشمم از دیدن آن روی مهش روشن شد
آریـا تــا سـحر ایــن حــال دگرگون دارد
تو مـگو قـصّه سر آور کـه دم خـفتن شد...
(آریا. مجنون ماه )
تمام حرف مردم را اگر خوب است، باور کن
دو روز دیگرت را هم بدون عاشقی سر کن
نمی مانی به هر صورت، من این را خوب می دانم
ولی این شعرها را هم، به دستت گیر و آخر کن
بیا جام مرا بشکن، بگو هرگز نمی نوشی
و حال زار مجنون را، از این هم نیز بدتر کن
مرا دیوانه میخواندی، مرا تفریح می دیدی
بیا چشمان زارم را، برای خنده ات تر کن
ولی حیف است، می میرم! فقط یک دفعه ی دیگر
برای عاشقم بودن، دوباره «خیر یا شر» کن
11/11/1391
دخمه ی دل که فرو ریخت ز پَس، بس نَبُدَت؟
رفع کردیم ز خاشاک و ز خَس، بس نبدت؟
لحظه ای با تو مرا عمر خوشی بود و تو را
وان همــان دم که مرا بـود نفس، بس نبدت؟
مردم شـــهر ســـراغ تو چــرا می گــیرند؟
تو که دردانه ی ما بودی و بس، بس نبدت؟
تــوام ایراد گرفتــی ز غــم و غصّــه ی دل
اینهمه تبل و دَف و ساز و جَرَس، بس نبدت؟
گــیرم از خــاطر ما صــید نـکـردی طلبــت
عشق پاکی که تو دادی به هوس، بس نبدت؟
تا تــو ســـاقی سر صــومعه ی عشــق بُــدی
آریا ، مِــهر نمی بســت به کس، بـس نبدت؟
(آریا)
روشنی بخش و چراغم بوده ای مـهتاب من
خـون اگر گریم تو داغم بوده ای مهتاب من
مـــونس مــن در فراقــم بوده ای مــهتاب من
می روی ، جـــانم به قربانت ولی حالا چرا؟
بی تو من چون سر کنم شبهای تار پیش رو؟
توبـه دارم ، بــاز گردم با کــدامیــن آبرو؟
عشــق مردابی اسـت بی مهتاب ، در آنم فرو
دل بریــدی از همه عــالم ولــی از مــا چرا؟
عــادتـم دادی به عشــق و عــالــم دیوانگــان
راه دادی ام به گرد خویش چون پروانگان
ســوخـتی بال و پرم را در جفــایت ،ای فغان
عاشـقت بی بال و پَر شد، میروی تنهـا چرا؟
گرچه از عشــقت بجز ماتم نبردم حاصلـی
می شـــدی دنیایم از مِــهر و وفــایت مُنجلی
آریا را تــرک می گوئــی مَــه رخشان ولی
موســم پیــوند مِـــهر و ریشــه دلــها چرا؟
(آریا)
.jpg "عاشق شو")
ای «پری» چیزی بگو، بگشا دو لعل پاک را
خوب کن حال دل پژمرده ی پرچاک را
دردهایت سهم من، تنها تو خوش باش و بخند
دل ندارد طاقت آن چهره ی غمناک را
اژدهای حبس در «البرز»، غرّش میکند
با خماریِّ نگاهت خواب کن «ضحّاک» را
شهر را آشوب کن، افسانه ای دیگر بساز
شهر خیلی کوچک است آشوب کن افلاک را
با «دلت» کاری بکن امروز بی شب سر شود
نقض کن قانون «عقل» و قوّه ی ادراک را
آریا را یاد کن، عاشق شو و فریاد کن
پاک کن از نفرت و تزویرِ عالم، خاک را
16/10/1391
.png "پردیس عشق")
کی میاید باورت را بار دیگر باورم؟
کی شفاعت میکنی حاجات چشمان ترم؟
از همان روزی که بیرون کردیَم از میکده
درخودم می دیدم این را که ز یادت میبرم
با دلی پر درد میگردم طواف عشق را
با لباس عاشقان شاید نرانی از درم
من نبودم لایق پردیس عشقت، ساقیا!
شعله ی سوزان دوزخ هم زیاد است از سرم
زندگی را باختم تا با حریفان ساختم
من به امّید قماری نو و دستی دیگرم
آریا را تاب این دنیای پر تزویر نیست
چشم در راه وداع روزهای آخرم
08/11/1391
.jpg "آواز حقیقت")
.jpg "معجزه")