هـمچو ســـاقی که به کــف جــام می ناب بَرد
مــوسـم وصــل ز هشــیار دلان تــاب برد
چـــو زِ مِــهرت تو بنوشــانیم و خــواب کنی
غـــم آن نیســت که گیتی هــمه را آب برد
مــوج مـوی تو مرا غرق به خود کرد شگفت
هــمچو کِشــتی غریبی که به گرداب برد
طاقت آن گاه که باشی به قرار است ،جز این
بی قراری چــه ســبب از سر بی تاب رود؟
می کــشم نــقش تــو بر خــاطره های دل زار
که مــگر با نظرت چــشم مرا خــواب برد
دیــده بـــی نــور مـَه امـّـا به کـجا خیره شود؟
کیســـت پــیغـــام دل زار به مــــهـتاب برد؟
ظــاهر آراســته و خـــاطرم آســـوده کـــنم
چه کـسی خــاطر آزرده به اصحـاب برد؟
آریــا جـــور تــو از شیشــه دل مــی شـــویَد
شـــاید ایــن بــار دلــی نزد تــو شـــاداب برد...
(آریا. مجنو ماه)
۰ نظر
۰۳ تیر ۹۳ ، ۱۸:۲۷