اعتقادات عجیب آقای گریگوار (دو)

آقای گریگوار به ماهیت «عشق» هیچ اعتقادی نداشت.

می گفت عشق در مرحله اوّلیه و سطحی اش، همان احساس نیاز است؛

و در آن مرحله که به جنون می رسد، وابستگی و ترس و تأسف حاصل از نرسیدن به خواسته است.

او حتّی عشق فرزندان به پدر و مادر را حاصل نیاز عاطفی، و عشق والدین به فرزندان را حاصل نیاز به تفریح می دانست.

می گفت آدم ها وقتی عاشق خدایشان می شوند که اطرافشان کسی را قدرتمند تر از مشکلاتشان نمی یابند... .

 

آقای گریگوار معتقد بود که «انسان» ذات سرکشی ست که همواره در مسیر تکاملش از آنچه بوده است به سمتی دگرگون می گریزد؛

از طبیعت به تمدّن، از بُت به خدا، از دین به عِلم، از علم به خود، از خود به هیچ، از هیچ به وهم، از وهم به فنا...

فرقی نمی کند چه کسی، کجای جهان و زمان، چه افکاری در ذهن می پرورد. در نهایت همه یک مسیر را طی می کنند.

و آن مسیری است که «زمان» و «مکان» زندگی برایت تعیین می کند.

همین هاست که از انسان بی اختیار ترین موجودی را می سازد که سخت ادّعای اختیار می کند... .

یک روز از گریگوار پرسیدم تا بحال عاشق شده ای؟
لحظه ای جا خورد. رو به دیوار لبخند تلخی زد و بعد یک ساعت تمام شروع کرد به بحث

راجع به همان باورهای ریاضی وار و همیشگی اش از بی بنیادی مفهوم عشق...

امّا من جواب حقیقی سوالم را از همان لبخند تلخ رو به دیوار گرفتم... .

#اعتقادات_عجیب_آقای_گریگوار
#دو
#آریا_صلاحی