ماه مجنون

«ماه مجنون»

گرچه امروز خودت دوری از این شهر و دیار

باز از خواب من خسته گرفتی تو قرار

 

نازنین، عید شده، وعده ی ما یادت هست؟

بخدا عید شده، فصل بهارست، بهار

 

میکُشم خاطره ی دوری و دلتنگی را

می کِشم نقش تو بر خاطره های دل زار

 

من همان خسته ی محکوم به حبس ابدم

به دو چشم تو اسیر و به هزاران مژه تار

 

ماه مجنون من، اینگونه مزن قید مرا

که هنوزم به تو و درد جفای تو دچار

 

.................

(آریا.ا.صلاحی – بهار 1392)

مثل من

 

 

دوستت دارم، همینطوری، بدون منّتی

دوستم داری، همینطوری، بدون علّتی

 

من ازاینکه دورم از تو، اینقَدَر بی طاقتم

تو از اینکه ترک کردی خانه را، بی طاقتی

 

ما دوتا دیوانه و مجنون، نه هردو عاشقیم!

اخم کردی،شاید از تعبیر من ناراحتی؟

 

جمع مشتاقان تو صف بسته پشت پنجره

تا بیایم زودتر، هی میکنم بی نوبتی!

 

تا تو هم رسوا شوی بین جماعت، مثل من

کوششی، اقدام، سعیی، یا تلاش و همّتی

 

حرف هایت را بگو بامن، اگر چیزی شده

یا صبوری کن نگو! هرطور اصلاً راحتی

 

تو بخواهی یا نخواهی، مثل من عاشق شدی!

دوستم داری و می دانند در هر صورتی... .

 

( آریا )

هزار و یکشب

 

 

ببین چگونه شعر را به شِکوه باز می کنم؛

که دست را به سوی تو چرا دراز می کنم؟

 

عذاب هفت آسمان برای من کم است که

بسوی قبله ای بجز خدا نماز می کنم

 

نه بحث سال و ماه و روز و ساعت است و ثانیه

نظر به روی ماه تو، ز دیرباز می کنم

 

تو درنهان برای من نوشته ای و خوانده ای

و من هنوز تکیه بر، همین دو راز می کنم

 

برای شرح زندگی، هزار شعر گفته ام

به وصف «عشق» می رسم، تو را مَجاز می کنم

 

بهانه گیر می شوم، نخورده سیر می شوم

به هرچه وعده می دهند جز تو، ناز می کنم

 

نه تاب جنگ دارم و نه خواب می برد مرا

هزار و یک شب است که؛ تو را نیاز می کنم

 

 

 آریا . 21/06/92

فهمیده ام

 

فهمیده ام نادان شدن خوبست

چون مسئله، آسان شدن خوبست

 

وقتی که گرگان پشم می پوشند

باور بکن، عریان شدن خوبست

 

اینجا گرانی، ضدّ ارزش هاست

تخفیف ده! ارزان شدن خوبست

 

دریا از آرامی به داد آمد

برهم بزن، طوفان شدن خوبست

 

محض تنوّع هم شده شک کن

یک لحظه بی ایمان شدن خوبست

 

بیزارم از بس آدمت بودم

گاهی کمی شیطان شدن خوبست...

 

 

( 05/04/ 1393 )

خدای عشق

 

 

مارا به دیدن گُل رویت نصیب نیست
دیگر دل غریب تو با ما قریب نیست

درجمع عاشقان و خرابات بی کسان
حرفی بجز حکایت مکر و فریب نیست

دنیا عوض شده، به کسی اعتماد نیست
دارد علاج؛ درد دل امّا طبیب نیست

چشم تو میکِشد به خودش هر غریب را
تقصیر چشم های پلید رقیب نیست

مغروری از خدائیت و بی خدائیت...
هرکس که بود مثل تو میشد، عجیب نیست

یک روز می رُبایمت از چنگ ابرها...
آخر کسی به «شهرخدایان» نجیب نیست!
______________________
6/11/1391

افسون عشق

 

 

 

ای کاش که میشد ز تو دل کند و گذر کرد

بی یاد تو یک شب که نه، یک ثانیه سر کرد

 

شمعی که به جمع دگران سوخته باید

تصویر تو را از سر شوریده به در کرد

 

حتّی اگر از هجر تو خود لطمه ببینم

گاهی جهت خواسته خوبست خطر کرد

 

ای کاش که پوشیدن چشم از تو روا بود

چشمی که تنم را ز غم جور تو تر کرد

 

من بی خبر از عشق و غم حادثه بودم

افسوس که افسون تو در قلب اثر کرد...

 

(آریا. چارده شب)

احساس تو

 

 

 

هرروز، نگاه تو مرا سیر نکرد

رویای مرا، زمانه تعبیر نکرد

 

 احساس تو را به من، نگاهم هرقدر

در چشم تو خیره گشت، تفسیر نکرد

 

عشق تو دل خراب را داد؛ شراب

خود کرد خراب و بعد، تعمیر نکرد

 

خون کرد دل شکسته ام را آخر

کاری که هزار بار، شمشیر نکرد

 

احساس تو را دروغ، پنهان میکرد

هرچند که ذرّه ایش، تأثیر نکرد

 

هرروز دلیل میرسد، پشت دلیل

احساس تو بی دلیل، تغییر نکرد

 

 

(آریا. 24/12/91)

 

هوای تو...

تنها برو...

 

 

ای پری رویـم چه خواهی از سرم؟ تنها برو

باور آمــد دوریَــت را باورم ، تنها برو

 

دل به جـــای دیگری بستی، چرا ماندی دگر؟

ای امـــید سالـــهای آخــرم، تنــهــا برو

 

کاسـه ی صبر مرا لــبریز کردی، لــب مزن

آنچه میخواهی بگویی از بَرَم، تنها برو

 

شاد اگر هر لحظه می دیدیَم از عشق تو بود

ای همه شادیّم و شور و شرم، تنها برو

 

من به بــهبود تـو می اندیشـم و بس، پس نکـن

فکر این را که چه می آید سرم، تنها برو

 

هـمچو آن روزی که بنشستی تو تنها در دلم

ترک کـن ویرانه ی دل، از بَرم تنها برو

 

آریا را یک نفس ماندســت تنهــا، نازنین

تا نبینی لحظــه هـای آخرم، تنهــا برو...

 

( آریا . مجنون ماه)

 

 

تشنه عشق

 

 

 

هیــچ یـــادت آیـد از ما را که بی تاب توایم؟

روز در فکر تو و شب در پی خواب توایم؟

 

کـشـتی عشـقیم ، امّـا راه را گــم کرده ایـم

غرق در گیسوی گردون وار و گرداب توایم

 

از شب تـاریـک و راه  تــار مــا را بیم نیست

ما که  هـمراه تــو و آن روی مـهـتـاب  تــوایم

 

در تب  یک  تــار گیسوی پر از تــاب تـوایـم

از زبــان مــا بگــو؛ ای زلــف در تــاب تـوایم

 

ما گـدائی کِی کنیم از زشت رویان، ماه رو؟

مــا که دارای دو لــعـل و لالـه ی نــاب تـوایم

 

مایه ی عمرم در این هستی، تو هستی نازنین

از ازل مــا تشـنه ی عشـقـیم و سـیراب توایم

 

آریــا را بخـتِ  تنهـا یــار بـودن با تـو نیست

دلـخوشیم از آنکه بیرق دار اصحـاب توایم...

 

(آریا . مجنون ماه)

آسوده خاطر

 

 

 

هـمچو ســـاقی که به کــف جــام می ناب بَرد

مــوسـم وصــل ز هشــیار دلان  تــاب برد

 

چـــو زِ مِــهرت  تو بنوشــانیم و خــواب کنی

غـــم آن نیســت که گیتی هــمه را آب برد

 

مــوج مـوی تو مرا غرق به خود کرد شگفت

هــمچو کِشــتی غریبی که به گرداب برد

 

طاقت آن گاه که باشی به قرار است ،جز این

بی قراری چــه ســبب از سر بی تاب رود؟

 

می کــشم نــقش تــو بر خــاطره های دل زار

که مــگر با نظرت چــشم مرا خــواب برد

 

دیــده بـــی نــور مـَه امـّـا به کـجا خیره شود؟

کیســـت پــیغـــام دل  زار به مــــهـتاب برد؟

 

ظــاهر آراســته و خـــاطرم آســـوده کـــنم

چه کـسی خــاطر آزرده به اصحـاب برد؟

 

آریــا جـــور تــو از شیشــه دل مــی شـــویَد

شـــاید ایــن بــار دلــی نزد تــو شـــاداب برد...

 

(آریا. مجنو ماه)